yorgun gri kanatlı gecenin
amansız çığlıkları.
Şafak vaktinin gürültüsüne uyanan bir serçenin üşüyen kanatları
bir sokak çocuğuna yorgan olurken
hiçbir şey ısıtamaz seni.
Sandığın gibi değil yani,
dokunduğun yerlerde çekilen acılar.
Geçtiğin yollarda bıraktığın gri çığlık.
Sen duymazsın, duyanın kalbi acır.
Beyaz duvarlar dokunur, soğuk, sessiz...
öyle yalnız kalırsın ki; iğne atsan yere düşmez.
Başlattığın acılar büyür,
üşüyen bir serçe ölür
ve sen yalnızca üşürsün.
Neye dokunsan taş kesiyor!
