Anneme Mektup (Şiir)

Anneme Mektup Bana evlerin en kuytu odalarında konuşulmuş sözlerden söyle unuttuğum şarkılardan yalnız bir mısra savunmasız sözler sonra sonra gözyaşları Avuçlarında büyüttüğün yıldızlardan ver ellerindeki nasırları ver anne özledim seni gel... Uykusuz gecelerimde saçımı okşaması için birkaç okşama bırak yastığımın altına, geç geldiğim akşamlar için biraz bekleme, biraz azar, biraz ağlama bırak kapının eşiğine sen kalsan olmaz mı anne? Pencere aralığından gördüğüm şehir yanıma uzanmış sevdiğim kadın küçükken yanımda ellerin vardı burada sen kokan yalnız martılar. Üzerimde yılların bıraktığı kir, bastığım yerlerde umutlarım var kapı arkasında bir güzel bekler dilimin ucunda bir de adın var durmadan sövüyorum böyle geceye durmadan ellerimde kandan bir serçe yollarında bu şehrin kabuslarım var annesiz yaşanmıyor bu kara şehir anne gel! 1999, Fatih, İstanbul